درد های عجیب ِ یک "دچار" ... (1)

درد های عجیب یک " دچار " ...

قسمت اول !

م.ش

.

درد های عجیب ِ یک "دچار" ... (1)

نگاهش رو دوخت به قاب عکس توی تاقچه . قاب عکسی که بیشتر از ده سال از عمرش نمیگذشت . ولی انقدر خاک گرفته بود و خاطره اش دور به نظر میرسید که باعث میشد ذهن و قلبش پر از غم و درد بشه . با چشمش خطوط ِ زیبای گیپور رو روی پارچه ی سپید رنگ لباسش توی قاب عکس دنبال کرد و چشم هاش خیره موند روی دستش که دور بازویی پیچیده شده در پارچه ی فلانل ِ مشکی رنگ ، حلقه شده بود . نگاهش رو روی صورت ِ سه تیغه ی مردی که کنارش ایستاده بود داد و سعی کرد تو گوشه کناره های ذهنش ، محبتی از جنس محبت درون چشم های عکس ده سال ِ پیشش ، تو نگاه های این روز هاش پیدا کنه .

ولی نبود. این روزها تو چشم های اون مرد هیچ محبتی نبود . هیچ گرمایی نبود که دلش رو به آتیش بکشه برای لحظه ای پرشدن از جادوی محبتش ...

روش رو از قاب عکس ِ بی اندازه غریبه گرفت و راهش رو به سمت آشپزخونه ی همیشه تمیز و با سلیقه اش ، کج کرد . بالای سر اجاق کوچیک ِ 4 شعله اش ایستاد و با فکر درگیرش ، شروع کرد به هم زدن ِ دیگ ِ "دو نفره" ی قورمه سبزی ِ خوش رنگش .

بوی خوشی ک از ظرف خورش بلند شده بود یادش می اورد که الان جا افتاده و همین موقع هاست ک "مـَردش" برسه . یادش می اورد که مرد ِ خونه اش عاشق قورمه سبزی بود . یادش می آورد که ...

با شنیدن صدای در که به هم کوبیده شد ؛ نفهمید چطور قاشق چوبی ی بزرگ رو توی دیگ ِ جوشان ِ قورمه ول کرد و به سمت در دوید .

چهره ی خسته و بی تفاوت ِ همیشگی ِ این چند ماه ِ اخیرش رو که دیده و سلام ِ نیمه جویده اش رو که شنید ، نتونست روی پا بند بشه . تکیه زد به دیوار راهرو و به مسیر قدم هاش که تا اتاق خواب ِ سردشون ادامه پیدا میکرد زل زد .

برای لحظه ای بی حواسیش باعث شد قطره اشکی از گوشه ی چشمش بغلطه و تا کناره ی لب های تشنه تر از همیشه اش پایین بیاد ولی نفس عمیقی کشید و در حالی که تو دلش خودش رو به خاطر این غفلت سرزنش میکرد ، اشکش رو پاک کرد و به سراغ قورمه سبزیش رفت .

میز "یک نفره" ی رنگارنگی برای مرد ِ خسته اش چید و خودش به سمت اتاق ِ کوچیکی رفت که نقطه ی مقابل ِ اتاق خوابشون بود .

چشماش روی تانیه شمار ِ ساعت ِ عروسکی ِ روی دیوار نشست و با خودش فکر کرد چرا تازگی ها هر تانیه به اندازه ی چند تپش ِ بیشتر طول میکشه ؟

قبل تر ها که جگر گوشه اش توی این اتاق آروم میخوابید و صدای نفس هاش زندگی رو به رگ هاشون تزریق میکرد ساعت انگار عجله ی بیشتری داشت برای رسیدن به مقصدی که هیچ وقت قرار نبود برسه ... برای این چرخش بی وقفه ی تا ابد ...

با خودش فکر کرد چندمین شبیه ک توی اتاق ِ خالی  و سردی با خاطرات ِ بد ، میخوابه و سر ِ گرسنه زمین میذاره و میلش نمیکشه به غذای با عشق پخته با چاشنی ِ سردی و تنهایی؟!

شانه اش رو بالا انداخت و سرش رو روی بالش کوچیک ی جگر گوشه ی از دست رفته اش گذاشت . زانو هاش رو تو شکمش جمع کرد و دست هاشو دور زانو هاش حلقه کرد .

توی اون تاریکی ِ اتاق نگاهش رو از همه ی دنیا گرفت و گوش هاشو سپرد به آوای سوزناک ولی امیدوار ِ رهگذری توی کوچه ، که صداش از پشت پنجره خیلی خوب به گوش میرسید ...

"نگو سرده ...

داره خورشید در میاد ...

نگو تاریکه ...

شب غم سر میاد ..."